تاریخچه ی منظومه ی شمسی
سه شنبه, ۱۰ مرداد ۱۳۹۶، ۱۱:۳۸ ق.ظ
گمان می رود که منظومه ی شمسی حدود 4/6 میلیارد سال قبل از ابری غول پبکر متشکل از گاز و غبار به نام سحابی خورشیدی شروع به شکل گیری کرده است . این ابر ، حجمی چندین برابر خورشید امروزی داشته است و طی میلیون ها سال ، دچار رمبش شده و تبدیل به یک صفحه مسطح در حال چرخش شد که فضای مرکزی داغ و متراکمی داشت . سرانجام قسمت مرکزی صفحه تبدیل به خورشید شد ، در حالی که سیارات و همه دیگر اشیا منظومه ی شمسی از قسمتی از مواد باقیمانده شکل گرفتند .
شکل گیری منظومه شمسی
هبچ کس بطور قطعی نمی داند که چه چیز موجب شد ابر بزرگ گاز و غبار ؛ یعنی همان سحابی خورشیدی که منظومه شمسی از آن بوجود آمده ؛ شروع به رمبش کند . آنچه قطعی است این است که گرانش به نحوی بر نیروهای وابسته به فشار گاز که ابر را منبسط نگه داشته بودند غلبه کرده است . ابر پس از رمبش ، شبیه یک سطح کلوچه مانند پهناور با یک برامدگی در مرکز آن شد . دقیقا همانند یک اسکیت باز که هنگام کشیدن بازوانش سریع تر می پرخد ، هر چه صفحه کوچک تر (منقبض) می شد با سرعت بیشتری شروع به چرخش می کرد و ناحیه مرکزی داغ، فقط ذرات سنگی سخت و فلزات توانستند به شکل جامد باقی بمانند . بقیه مواد تبخیر شدند . در دوره ای معین ، این ذرات سنگی و فلزی به تدریج جمع شدند تا اینکه اجرام کوچک آسمانی ( تکه سنگ های کوچکی که قطرشان چندین کیلومتر است ) و سرانجام سیارات سنگی درونی ، یعنی عطارد ، ناهید ، زمین و مریخ را شکل دادند . در مناطق خارجی و سردتر صفحه ، فرایند مشابهی اتفاق افتاد . اما ذرات جامدی که جمع شدند تا اجرام کوچک آسمانی را شکل دهند ، حاوی مقدار زیادی یخ های متفاوت ، مانند یخ های آب ، آمونیاک و متان ، بعلاوه سنگ بودند . این ذرات سرانجام برای تشکیل هسته های سیارات غول پیکر گازی متشکل از گاز یعنی مشتری ، زحل ، اورانوس و نپتون بکار رفتند .
شکل گیری منظومه شمسی
هبچ کس بطور قطعی نمی داند که چه چیز موجب شد ابر بزرگ گاز و غبار ؛ یعنی همان سحابی خورشیدی که منظومه شمسی از آن بوجود آمده ؛ شروع به رمبش کند . آنچه قطعی است این است که گرانش به نحوی بر نیروهای وابسته به فشار گاز که ابر را منبسط نگه داشته بودند غلبه کرده است . ابر پس از رمبش ، شبیه یک سطح کلوچه مانند پهناور با یک برامدگی در مرکز آن شد . دقیقا همانند یک اسکیت باز که هنگام کشیدن بازوانش سریع تر می پرخد ، هر چه صفحه کوچک تر (منقبض) می شد با سرعت بیشتری شروع به چرخش می کرد و ناحیه مرکزی داغ، فقط ذرات سنگی سخت و فلزات توانستند به شکل جامد باقی بمانند . بقیه مواد تبخیر شدند . در دوره ای معین ، این ذرات سنگی و فلزی به تدریج جمع شدند تا اینکه اجرام کوچک آسمانی ( تکه سنگ های کوچکی که قطرشان چندین کیلومتر است ) و سرانجام سیارات سنگی درونی ، یعنی عطارد ، ناهید ، زمین و مریخ را شکل دادند . در مناطق خارجی و سردتر صفحه ، فرایند مشابهی اتفاق افتاد . اما ذرات جامدی که جمع شدند تا اجرام کوچک آسمانی را شکل دهند ، حاوی مقدار زیادی یخ های متفاوت ، مانند یخ های آب ، آمونیاک و متان ، بعلاوه سنگ بودند . این ذرات سرانجام برای تشکیل هسته های سیارات غول پیکر گازی متشکل از گاز یعنی مشتری ، زحل ، اورانوس و نپتون بکار رفتند .
