خانواده خورشید ( منظومه شمسی )

منظومه شمسی متشکل از خورشید ، هشت سیاره شناخته شده ، بیش از 140 قمر و اجرام سماوی کوچک بی شماری مانند دنباله دار ها و سیارک ها می باشد . محدوده داخلی آن شامل خورشید و سیارات سنگی _ عطارد ، ناهید ، زمین و مریخ _ است. فراتر از آن ، حلقه ای از سیارک ها به نام کمربند اصلی و سیارات گازی غول پیکر مشتری ، زحل ، اورانوس و نپتون قرار دارند . پس از آن محدوده وسیعی است که پلوتو و سایر کوتوله های یخی در آن هستند و در انتها هم توده عظیمی ار دنباله دار ها قرار دارند . بطور کلی گستره منظومه ی شمسی حدود 15000میلیارد کیلومتر است و در این بین سیارات ناحیه ای را اشغال می کنند که تنها شش میلیارد کیلومتر از خورشید فراتر رفته است .

مدارها در منظومه شمسی 

اکثر مدار ها در منظومه ی شمسی به شکل بیضوی ( دایره های کشیده شده ) هستند . با وجود این ، در مورد بیشتر سیارات ، این بیضی ها شبیه دایره اند . فقط عطارد دارای مداری است که بطور خیلی محسوس با دایره ای بودن خیلی تفاوت دارد . همه سیارات و تقریبا اکثر سیارک ها در مسیر واحدی به دور خورشید می چرخند که تقریبا همان مسیری است که خورشید طبق آن حول محور خود می چرخد . دوره گردش ( مدت زمانی که طول می کشد تا یک سیاره به دور خورشید بچرخد ) با توجه به فاصله نسبت به خورشید ، از 88 روز زمینی برای عطارد تا حدود 165سال زمینی برای نپتون ، افزایش می یابد که تابع یک نسبت ریاضی است که اولین بار توسط منجم آلمانی به نام ژوهانس کپلر در اوایل قرن 17 کشف شد . هر چه سیارات از خورشید دورتر باشند ، علاوه بر داشتن مدارهای طولانی تر برای تکامل دوره گردش ، حرکت بسیار کند تری نیز دارند . 

غول های گازی 

چهار سیاره بزرگ که بلافاصله بعد از کمربند سیارکی قرار گرفته اند ، غول های گازی نامیده می شوند . این سیارات ویژگی های مشترک بسیاری دارند . هر یک هسته ای متشکل از سنگ و یخ دارد . این هسته توسط پوشش مایع یا شبه جامدی حاوی هیدروژن و هلیم و یا در مورد اورانوس و نپتون ، ترکیبی از متان ، آمونیاک و یخ های آب ، احاطه شده است . همگی جوی عمیق و غالبا طوفانی دارند که اساسا متشکل از هیدروژن و هلیم است. هر چهارتای آنها ، میدان مغناطیسی قابل توجهی دارند ، اما مشتری با میدان مغناطیسی 20000برابر زمین ، استثنا است . قمر های زیادی به دور هر کدام از غول های گازی می گردند و این تعداد در مورد مشتری چندین برابر است . نهایتا ، هر چهار غول گازی حلقه هایی متشکل از ذرات سنگ و یخ دارند . ممکن است این حلقه ها از زمانی که سیارات شکل گرفته اند ، وجود داشته باشند یا ممکن است قطعه هایی باقی مانده قمر هایی باشند که به واسطه میدان های مغناطیسی قدرتمند غول های گازی تجزیه شده اند .

سیارات سنگی

چهار سیاره داخلی منظومه ی شمسی هم سیارات سنگی نامیده می شوند . آنها بسیار کوچکتر از سیارات غول گازی هستند ، دارای تعداد کمی قمر و یا بدون قمر هستند و هیچ حلقه ای ندارند. با توجه به حرارت برخوردهایی که منجر به شگل گیری شان شده است ، هر چهارتای آنها در حالت گداخته متولد شده اند . موادی که در حالت گداخته از آن بوجود آمده اند ، به یک هسته ی فلزی و یک هسته و پوشش سنگی تجزیه شده است . همه ی این سیارات در این ادامه تاریخپه حیاتشان ، بمبارانی شدید توسط سنگ های آسمانی را متحمل شده اند که حفره هایی بر سطح آنها به جا گذاشته اند ، گرچه در روی زمین این حفره ها عمدتا به واسطه فرایند های زمین شناسی مخفی مانده اند ، به لحاظ برخی دیگر از ملاجظات ، سیارات سنگی کاملا دگرگون شده اند . برای مثال ، ناهید جوی غلیظ دارد که عمدتا متشکل از دی اکسید کربن است ، در حالی که مریخ جوی رقیق متشکل از همان گاز دارد . در مقابل ، عطارد واقعا هیچ جوی ندارد و جو زمین هم پر از نیتروژن و اکسیژن است .